منطقه‌ای شدن در آمریکای شمالی: تفاوت‌ها و ناسازگاری‌ها

منطقه‌گرایی روندی است که از اروپای غربی شروع شده و با گذشت زمان، تحولاتی را به خود دیده است. بنابراین نقطۀ آغاز مطالعات و نظریه‌پردازی‌های منطقه‌گرایی اغلب منطقۀ اروپای غربی بوده است. این واقعیت موجب شده که تلاش‌های نظری و عملی منطقه‌گرایی در اروپا معیاریبرای شناخت و ارزیابی منطقه‌گرایی در سایر مناطق جهان باشد. بر همین اساس از زمان برقراری موافقت‌نامه‌های همگرایی بین کشورهای آمریکای شمالی یعنی کاسفتا در سال 1989، نفتا در سال 1994 و سپس سازوکار امنیت و رفاه مشترک آمریکای شمالی (اس.پی.پی) در سال 2005 از منطقۀ آمریکای شمالی هم به‌عنوان یکی از مناطق دارای پیوندهای همگرایی منطقه‌ای نام برده می‌شود. با این حال موافقت‌نامه‌های منطقه‌گرایی یادشده چه از لحاظ عملی و چه از لحاظ مفاهیم به‌کارگرفته‌شده در آنها با منطقه‌گرایی‌های موجود در سایر نقاط دنیا تفاوت دارند. به‌نظر می‌رسد موافقت‌نامه‌های یادشده در منطقۀ آمریکای شمالی" منطقه‌ای شدن" را به‌وجود آورده‌اند که تفاوت‌های زیادی با منطقه‌گرایی دارد. بنابراین پرسش مقالۀ حاضر این است که چرا کشورهای آمریکای شمالی از منطقه‌ای شدن استقبال اما در برابر منطقه‌گرایی مقاومت می‌کنند؟